W 88 pne ,Demetriusz III nawiązuje do trzech klas judaizmu (faryzeuszy, saduceuszy i esseńczyków). Historia osadnictwa w Qumran, jak wynika z różnych źródeł, sięga czasów jednego z pierwszych królów hasmoneńskich – Jonathana lub Szymona. Jednym z tych królów jest „zły kapłan”, wielki wróg kultu. Osada istniała tutaj przez około dwieście lat (prawdopodobnie z pewną luką w czasach Heroda) aż do zniszczenia tego miejsca przez legiony rzymskie w 68 r.n.e W większości uczonych ludność Qumran była skrajną frakcją większego strumienia – Esseńczyków
W 1946 lub 1947 roku (dokładna data nie jest znana) chłopiec z Beduinów szukał zbłąkanej kozy i znalazł pierwsze zwoje. Chłopiec osiągnął najważniejsze odkrycie archeologiczne, jakie kiedykolwiek odkryto w Izraelu. Odkrycie, w wyniku którego możemy poznać około 700 rękopisów – niektóre z nich były pięknie zachowane, a większość z nich uszkodzona.
Qumeran a Chrześcijanie
Wiele nieprecyzyjnych opowiadań rozprzestrzeniło się w społeczeństwie, że istnieje ścisły związek między essejczsykami a chrześcijaństwem, że byli oni pionierami chrześcijaństwa . Jezus Chrystus znał sektę i jej nauki, ale on, będąc wiernym faryzeuszem, sprzeciwił się zasadom ich poglądów. W jednym miejscu w Nowym Testamencie wymienia je mianem „Bnei Or” – Hebr. "dzieci Światła "
Zwoje z Qumeranu i Nowy Testament często używają tych samych cytatów z Biblii. Nawet termin „nowe przymierze” zaczerpnięty z Jeremiasza (L, L, nie) jest używany przez sektę, a za nią pierwsi chrześcijanie. Ten zwrot jest używany poprzez wszystkich czterech Ewangelistów.