Żydzi mieszkający poza ziemią Izraela poprosili, aby zostali w niej pochowani, przy czym preferowanym miejscem pochówku była Góra Oliwna, gdzie nastąpiło zmartwychwstanie i gdzie przyszedł Chrystus.
W połowie III wieku n.e. pojawił się problem: Jerozolima była uważana za pogańskie rzymskie miasto (Ilya Capitolina), której prawa zabraniały Żydom przybywania i pobytu w mieście. Dlatego ci, którzy chcieli zostać pochowani w ziemi Izraela, musieli szukać innej alternatywy dla Góry Oliwnej i Jerozolimy.
Ze względu na znaczenie prezydenta rabina Jehudy, pochówek w Beit Shearim był uważany za honorowy i godny, a przez około 120 lat, od około 230 do 351 lat, Beit Shearim stał się centralnym cmentarzem narodu żydowskiego, zastępując Górę Oliwną. Żydzi z całego świata w tamtych czasach chcieli być pochowani w Beit Shearim.
W zamieszczonych tutaj tablicach pamiątkowych można zobaczyć miejsca, z których ciała pochowanych tutaj zostały sprowadzone ,m.in.i: Cezareę, Arabię, fenickie nadmorskie miasta: Tyr, Sidon, Bejrut, Gable, Tadmor (Palmyra) i Antiochię w Syrii, a nawet z Haimaru w Jemenie.
Aby zabrać ciała z takich odległości, zmarły (lub jego rodzina) musiał mieć środki. Jeśli spojrzysz na listę pochowanych tutaj ludzi, możesz zobaczyć specjalistów, takich jak jubiler, lekarz, dystrybutor perfum, handlarz tkanin, malarz tkanin, Rabini, głowa synagogi, i wiele innych.
Przeniesienie zmarłego zajmuje trochę czasu, a w lecie zapach rozkładu staje się nie do zniesienia. Jedynym sposobem na rozwiązanie tego problemu było wlanie do ciała dużych ilości perfum. Jednym z odkryć w Beit Shearim jest duża liczba (tysiące) szklanych butelek używanych do różnych perfum i kosmetyków.
Używanie perfum zwiększało koszty transportu zmarłych, ponieważ perfumy były cennym produktem. Ponadto butelek nie można było użyć drugi raz, ponieważ po umieszczeniu w szafce stają się „nieczyste”.
Istnieją dwie opcje uzyskania szklanych butelek na perfumy: kupić je lub samemu wyprodukować. Duży blok z surowego szkła pokazany w jaskini muzealnej pokazuje, że mieszkańcy Beit Shearim wykonywali je własnoręcznie.
Do Beit Shearim przynoszono słoik „popiołów za grzech” = czerwony popiół z krowy czerwonej. Kiedy spalasz czerwoną krowę, dostajesz wiele funtów popiołu, a do oczyszczenia popiołów czerwonej krowy wystarczy szczypta. Dlatego jedna czerwona krowa była wystarczająca dla pokoleń, szczególnie w okresie po zniszczeniu Drugiej Świątyni, kiedy tylko kapłani nadal trzymali się w pełnej czystości. Więc trzymali słoik popiołu w bramach, które stały się centrum. To tutaj siedział Yohanan Ben-Nuri, który zarządzał przestrzeganiem prawa nieczystości i czystości.
Jaskinia pochówków ma duży dziedziniec, a jej wejście prowadzi przez jedne duże środkowe drzwi i dwa małe boczne otwory.
Świat żywych i świat umarłych to ciągła kontynuacja. W tamtych czasach świat śmierci nie był uważany za koniec, lecz przejście do innej formy życia, dlatego w świecie architektury stwierdzono, że w wielu przypadkach – tak jak tutaj – groby i nagrobki wyglądają jak ich prywatne domy.
Związek z realnym życiem można również dostrzec na ozdobach drzwi: w prywatnych domach drewniane drzwi były pokryte metalowymi panelami. Aby przymocować te panele do drewnianych drzwi, wbijano gwoździe, więc ci, którzy weszli do domu, widzieli wpatrujące się w nich główki gwoździ.
Być może najbardziej uderzającą rzeczą jest kołatka znaleziona przy drzwiach.
Jeśli jaskinia jest publiczna, odbywa się tam wiele pogrzebów. Rozmiar wnęki może świadczyć o randze zmarłego. Jeśli była to bardzo ważna osoba, w jej pogrzebie brało udział wiele osób.
Jaskinia ma dwa długie korytarze prowadzące do wielu sal.
Na wieku sarkofagu znajduje się hebrajski napis: „Oto pióra córki rabina Gamliela Bena Nehemiasza, która zmarła 22-letnią dziewicą, i córki rabina Jehudy, syna rabina Gamliela, która zmarła w wieku 9 i 6 miesięcy, stojąc z prawymi”.
W tym sarkofagu znajdują się dwie dziewczyny, co jest interesujące, ponieważ w źródłach talmudycznych prowadzi się całe dyskusje na temat „kogo wolno pochować razem w sarkofagu”. Tu pochowano ciotkę i siostrzenicę.
Imiona: dziewczynki nazywają się Attio i Etion – imiona greckie ( Widać przenikanie otoczenia do świata żydowskiego ), a ich rodziców imiona hebrajskie – Juda Gamliel, Nehemiasz .
Jedna była dziewicą: „Panna” to koncepcja prawna, która opisuje kogoś, kto nie jest żonaty. Ponieważ założeniem jest, że pierwszy stosunek dzieje się tylko pierwszego wieczora wesela, kobieta niezamężna, jest dziewicą. Jeśli jest mężatką, ma halachicznoprawny związek z rodziną męża, a jeśli nie jest mężatką, może mieć taki związek z ludźmi z rodziny jej ojca.
O zmarłej dziewięciolatce nie mówi się, że była dziewicą: skoro termin „dziewica” jest terminem prawnym, i nie ma ślubów w tym wieku .Na grobie kobieta 22-letniej należy podkreślić że jest dziewicą, że nie jest jeszcze mężatką, ponieważ zmarła on znacznie później niż wiek dozwolony dla małżeństwa. Jednak 9-latka nie moę być jeszcze mężatką, więc nie ma sensu pisać, że jest dziewicą.
Wiek małżeństwa: znaleziono 100-150 adresów ze słowem „dziewica”, wśród nich także napisy, w których nie wymieniono słowa „dziewica”, a z wieku pochowanej można wywnioskować, że wiek małżeństwa w tym okresie wynosił mniej więcej 16-17 lat.
Lion's Ark jest tak nazwany ze względu na swoją dekorację.
W tamtych czasach mówiono: „Wszyscy pochowani w ziemi Izraela są jakby zakopani pod ołtarzem”, więc na pokrywie sarkofagu znajdują się 4 rogi, jak rogi ołtarza. Jest to jeden ze sposobów rozróżnienia żydowskich sarkofagów od nieżydowskich: żydowski sarkofag ma rogi ołtarzowe, ale w niektórych sarkofagach są one złamane.
Sarkofag znajduje się w osobnym pomieszczeniu, co wskazuje na to, że pochówek bardzo dużo kosztował.
Na sarkofagu są dekoracje, w tym orzeł. Interpretacja drugiego przykazania: Kiedy figura lub obraz są przeznaczona do kultu, jest to surowo zabronione, podczas gdy tylko do dekoracji – były one również zakazane w okresie drugiej świątyni, ale w okresie rzymskim uznano ją za dozwoloną.
Rabban Gamliel powiedział o posągu Afrodyty w łaźni w Akce: „Nie przybyłem do jej granicy. Przyszła do mojej granicy”. Ponadto napisano: „Nie mówimy:„ robimy ozdobną kąpiel dla Afrodyty ”, ale„ Afrodyta robi ozdobną kąpiel ”.
To znaczy kontekst, w którym postać jest nie mniej ważna niż sam cel dla którego ją stworzyli.
W średniowieczu nastąpiła zmiana w w celu tworzenia posągów: rzeźby rzymskie miały znaczenie teologiczne, religijne i dlatego zostały zakazane dla judaizmu.
W księdze Ezechiela rozdział pierwszy mówi o Wszechmogącej postaci Boga "..Piątego dnia miesiąca – rok to był piąty od uprowadzenia do niewoli króla Jojakina Pan skierował słowo do kapłana Ezechiela, syna Buziego, w ziemi Chaldejczyków nad rzeką Kebar; była tam nad nim ręka Pańska….. …Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze wołu i oblicze orła..), świat chrześcijański przyjął te 4 znaki jako atrybuty czterech apostołów: Mateusz = Adam, Marek = Skrzydlaty Lew, Luks = Byk, Jan = Orzeł, bo w tradycji chrześcijańskiej niosą zwiastowanie, niosą bóstwo. Człowiek i jego dusza są podstawą bóstwa.
Tu trumna ma płaskorzeźbę: orła, byka i lwa. Widzimy zatem, że dekorację można traktować jako żydowską sztukę. W okresie Drugiej Świątyni zastosowano geometryczny wzór swastyki.
Sarkofagi wzdłuż korytarza są podzielone na dwa typy: dające się do przeniesienia i sarkofagi, które są rodzajem wanien pogrzebowych – wykutych w ścianach jaskini.
Wszystkie sarkofagi zostały okradzione w okresach muzułmańskich, dobrali się do nich piraci, którzy je rozbili, co spowodowało, że kości zostały rozrzucone w różnych miejscach (głównie przez zwierzęta).
Powodem rabunku grobowców było to, że w czasach rzymskich wierzono, że aby dotrzeć do podziemnego świata, trzeba było przepłynąć rzekę Rubikon ,łodzią. Zmarły był wyposażony w złote monety, aby zapłacić marynarzowi. Złote monety umieszczano w otworach ocznych lub pod językiem, stąd zwrot po Hebrajsku „moneta językowa” (Matbea Laszo). W erze muzułmańskiej wierzyli, że w grobie jest co najmniej jedna moneta. Jednak Żydzi nie wkładali złotych monet.
Grób rabina Yehudy Hanasiego
W piątek rano 224 r. n.e Rabin Jehuda Hanasi (Prezydent) umierał w swoim domu w Zippori, okropnie cierpiąc. Mędrcy Izraela i lud, który nie chciał, aby rabin umarł, stanęli na dziedzińcu, modlili się i mówili Psalmy, aby dusza go nie opuściła. Następnie powiedzieli, że ktokolwiek przyjdzie i powie, że rabbi Juda Prezydent nie żyje – zabiją go. Rabi był chory, i bardzo cierpiał, a jego dusza nie opuściła jego ciała poprzez wszystkie modlitw, które były odprawiane na zewnątrz. Niewolnik stanął na dachu, wziął słoik garncarza i wrzucił go między mędrców na dziedzińcu, a od hałasu na chwilę przerwali modlitwę i wtedy opuściła dusza rabina Jehudy Prezydenta. Mędrcy, którzy najwyraźniej zdali sobie sprawę, że tak się dzieje, wysłali rabina Eliezera HaKefera do środka. Ten wszedł i zobaczył, że rabin nie żyje, i miał problem: jeśli wyjdzie na zewnątrz i ogłosi śmierć rabina, zabiją go. „Aralimi i klify trzymali Św. Arkę, Aralim pokonali klifim i zdobyły ją”. Tłum zapytał: „Rabbi nie żyje?” Odpowiedział: „Tak wy powiedzieliście”. „Aralim” to pseudonim aniołów, a „klify ” to biblijne wyrażenie odnoszące się do przyziemnych ludzkich rzeczy, a więc słowa Eliezera HaKfara oznaczają, że toczyła się walka między ziemią a niebem, aniołowie walczyli z doczesnymi rzeczami, a wreszcie anioły zatriumfowała, a dusza rabina uleciała do nieba.
Zabrali ciało rabina i odnosili ją do każdej z 18 synagog, które były wówczas w Zippori. W międzyczasie rozpowszechniono wiadomość o śmierci Rabina i ludzie zaczęli się gromadzić. Dopiero wtedy tłumy uczestników udało się na pogrzeb do Beit Shearim, gdyż rabin poprosił przed swoją śmiercią, aby został pochowany w rodzinnym grobowcu w Beit Shearim (w języku talmudycznym: „Rabin jest w Zippori, a miejsce gotowe dla niego w Beit Shearim”).
Kiedy dotarli do bram Beit Szearim „ zatrzymało się słońce na niebie” – słońce zatrzymało się aby pierwsza gwiazda się nie pojawiła, dopóki nie skończyli pogrzebu.
Prezydent Rabin Jehuda pozostawił testament przedstawiony w Talmudzie. Składa się z kilku części.
Rebe prosił zostać pochowana jako ostatni z najprostszych i najbiedniejszych ludzi lub w języku talmudycznym: „Bądź trumną na ziemi” – nie chciał wspaniałego sarkofagu, ale zwykły pochówek w ziemi.
Kiedy archeolodzy przybyli tutaj i odkryli różne jaskinie grobowe, okazało się, że w wewnątrz jaskini są dwa wyryte pochówki w ziemi. Co więcej, jest to jedyna jaskinia grobowa w tym skalistym kanionie, w którym wykute zostały dwa groby w ziemi, o co poprosił Prezydent rabin Jehuda dla niego i jego żony.
W drugiej części testamentu rabin Jehuda Prezydent mianował następców, zwracając uwagę na trzy osoby: Szymona, Gamliela (jego synów) i Haninę. Archeolodzy znaleźli na ścianach jaskini trzy nazwiska: Shimon, Gamliel i Hanina.
W trzecim akapicie swojej woli rabin Jehuda Prezydent napisał: „Nie ma dusz dla sprawiedliwych. Ich słowa są ich pamięcią”. „Mentalny” jest stanem, strukturą znajdującą się nad grobem, a rabin mówi, że nie można pamiętać ludzi, budując im zabytki, ale dowiadując się, co powiedzieli i pozostawili (dziedzictwo).
Jeśli w tej jaskini istnieją trzy sekcje wspomniane w Testamencie Rabina, archeolodzy wnioskują, że jaskinia jest w rzeczywistości grobowcem rodziny Rabina Jehudy Prezydenta.
Front jest imponujący, składa się z trzech otworów, a nad nimi są trzy łuki o wysokości 8 m.
Drzwi są oryginalne, zachowały się zawiasy.
[contact-form-7 id="6" title="Kontakt"]